حدود ۴۰ هزار سال قبل، انسان در آسیای شرقی در حال فروش ماهی آب شیرین بود. ماهیگری با نیزه در کنار ساحل در دورانپارینهسنگی رواج داشت. در ۲۵۰۰ سال قبل از میلاد، استخرهای ماهی معابد سومریان را احاطه کرده بود و متن کلاسیک چینی فان لیکه به قرن پنجم قبل از میلاد نسبت داده میشود، اولین تلاش بر پرورش ماهی بوده است. یک تکه باقی مانده از برنامه سفرپارتها در قرن اول غواصیهای آزاد محلی برای شکار مروارید در خلیج فارس را توصیف میکند، و نوشتههای اوپیان در قرن دوم به روشهای چهارگانه اصلی ماهیگیری یونانیان و رومیان اشاره دارد که عبارتند از قلاب-و-طناب، ماهیگیری با تور، گرگور، و نیزه سهشاخ.قایقهای ماهگریری سنتی در آبهای نزدیک ساحل کار میکنند، اما در طول اواخر قرون وسطا و اوایل عصر مدرن، ماهی گیری در دریای آزاد (به ویژه کاد) برای توسعههای اقتصادی و نظامی اروپای شمالی، ایالتهای نیو انگلند آمریکا، و کانادا اهمیت یافت.ماهی گیری بیش از حد در سراسر دریای شمال، موجب توسعه قایقهای ماهی گیری دریای عمیق مانند قایق بریکسهام و قایق اوترشده است، که به عنوان کشتی مادر کرجیهای مخصوص ماهیگیری با طناب دراز میباشد. در قرن ۱۹ام، پیشرفتهایی مانندحملونقل ریلی، کنسرواسیون ماهی، و سردسازی، تا ماهیگیری به صنعتی کامل تبدیل شود. پیشرفتهای سونار در طول جنگهای جهانی، به عنوان یابنده ماهی به کار بسته شدند، و در طول دهه ۱۹۵۰، کشتیهای کارخانهای بزرگ قادر گشتند در طول یک ساعت، برابر ماهیهایی که کرجیها در یک فصل صید میکردند، صید نمایند. در دهه ۱۹۶۰، ماهیگیران اقیانوس اطلس شمالی و اقیانوس آرام شمالی به حداکثر بهرهوری نزدیک بودند. بعد از این که صید ماهیگیران غیرمجاز از ۲۰ میلیون تن در سال ۱۹۵۰ به ۹۳٫۵ میلیون تن در دهه ۱۹۸۰ رسید، این میزان تا کنون ثابت مانده است.اصلاحات اقتصادی چین موجب افزایش تولیدات ماهیگیری از ۷ درصد کل جهان در سال ۱۹۶۱ به ۳۵ درصد در سال ۲۰۱۰ شد. مطالعه علمی پویایی جمعیت شیلات و ملیشدن آبهای مشترک سابق، هر دو به کنار آمدن با بیشازحد بهرهبرداری کردن کمک میکنند، اما موفقیت ماهیگیری تجاری مدرن به فعالیتهای اصلاحی عظیمی نیاز دارد: سقوط شیلات کاد در اطلس شمالغربی به کمتر از ۱ درصد سطح تاریخی، در سال ۱۹۹۲ نیاز به یک توقف کامل از سوی کانادا داشت و چین نیز از سال ۲۰۰۰ در مناطق مورد جدال دریای جنوبی چین در حیطه ماهیگیری سیاست رشد صفر را اجرا کرده است
در سال ۲۰۰۶ تقریبا ۴۳٫۵ میلیون نفر در صید و پرورش خوراک دریایی نقش داشتند، که ۸۵ درصد آنها در آسیا زندگی میکردند. حدودا سه چهارم آنها ماهیگیر و ما باقی آنها آبزیپرور بودند.در سال ۲۰۱۲، تولید کلی ماهی، سختپوستان، نرمتنان و سایر حیوانات آبیرکوردی در حدودا ۱۷۴ میلیون تن به جای گذاشت، که ۱۰۰ میلیون تن آن به طور غیرقانونی صید شده بود. اگر ماهی پروری را نیز در نظر نگیریم، باز هم یک رکورد است،جمعیت این ماهی به طور چشمگیری تحت تاثیر چرخه النینیو قرار دارد. تمایل سراسری در حال افزایش است، اما اکنون به جای صید غیرقانونی، توجه بیشتر به آبزی پروری در آبهای داخلی و آبزیپروری در دریا میباشد. منطقه انحصاری اقتصادی اطراف کشورهای ساحلی تحت کنوانسیون ملل متحد در مورد حقوق دریاها به ایالتها اجازه داده است که در مناطق بسیار حاصلخیز دریا که ۸۷ درصد برداشت سالانه را به خود اختصاص دادهاند، سهمیه و سایر سیستمهای مدیریتی را برقرار کنند. گاهی اوقات نتایج غمانگیزند (ارام در ماهیگیری پس از دوره جنگ جهانی اول موجب شد که در دریای شمال از سال ۱۹۱۳ تا ۱۹۱۹، میزان صید دو برابر شود.) و گاهی نیز کمتر است، لذا: دو دهه بعد، تنها ده درصد میزان کاد حداکثر باقی خواهد ماند. در حال حاضر، گونههایی که بیشتر در خطرند عبارتند از شاهماهی، کاد،موتوماهی، ماهی تونایاتون، ماهی کفشک، ماهی کفال، ماهی مرکب، وماهی آزاد. تعدادی از آنها مانند ماهیان شکارچی بزرگ، زیر سطوح تاریخی به خوبی باقی ماندهاند.
بیش از ۳ میلیون کشتی مشغول به ماهیگیری در دریا هستند. کشتیهای ماهیگیری مدرن شامل کرجیهای ماهیگیری، با خدمه اندک، کرجی ماهیگیری استرن، کشتیهای کارخانهای طولانی، و کشتیهای کارخانهای بزرگ میباشند، که برای ماندن طولانی (چند هفته) در دریا تعبیه شدهاند، و تعداد زیادی ماهی را پردازش و منجمد میکنند. فرایند ماهیگیری ممکن است ماهیگیری با تور بزرگ،ترال، بیل هیدرولیکی، تور گیل و ماهیگیری با طناب طولانی باشد. سازمان فائو توسعه ماهیگیریهای محلی را تشویق مینماید تا غذای جوامع ساحلی تامین شود و فقر کاهش یابد. کشتیهای ماهیگیری بهطور فزاینده با بهره بردن از سهم آبهای بینالمللی از آینده را به خطر میاندازند. اما، ماهیگیری صنعتی سبب تهی شدن سهمها و مناطق درحال توسعه مانند دریای آفریقا شده است، و این موضوع آنها را مجبور میکند تا غذای دریایی خود را از کشورهای توسعه یافته تهیه کنند.
۸۷ میلیون تن از مواد غذایی و غیر خوراکی دریایی در سال ۲۰۱۰ از طریق کشاورزی دریایی حاصل شدند. حدود ۶۰۰ گونه گیاه و حیوان پرورش یافتند، و از برخی از آنها به عنوان بذر جمعیت وحشی استفاده شد. حیوانات پرورش یافته شامل ماهی، خزندگان آبی، سختپوستان، نرمتنان، خیارهای دریایی، توتیای دریایی و چتر دریایی میشد.آبزیپروری متمرکز در دریا این مزیت را دارد که در آنجا غذای پلانکتونی دسترس پذیر است و ضایعات به طور طبیعی حذف میشوند؛[۱۸۱] در شرایطی که ضایعات زیانآورند، میتوان از روشهای چند-گونهای استفاده کرد مثلا برای غذادادن به صدف پرورشی از ضایعات حاصل از ماهی آزاد پرورشی استفاده کرد. روشهای متنوعی مورد استفاده قرار میگیرند. میتوان نردههای مشبک مخصوص ماهیان را در دریای آزاد قرار داد، در آبهای محافظتی تر نیز میتوان از قفس استفاده کرد، و در هر مد، استخر با آب تازه پر میشود. میتوان پرورش میگوی دریایی را در استخرهای کمعمق متصل به دریای آزاد انجام داد. میتوان در آب طناب آویزان کرد تا به رشد جلبکها و صدفها کمک شود. همچنینی صدفها را میتوان در سینیها یا در لولههای مشبک پرورش داد. خیارهای دریایی نیز در بستر دریا کشت میشوند. برنامههای تولیدمثل گرفتاری، سبب پرورش لاروشاهمیگو شدهاست تا نوجوانان در دریا رها شوند و در مکانهایی مانند ایالت مین سبب کشت شاهمیگو گردد. حداقل ۱۴۵ گونه جلبک دریایی (جلبک قرمز، سبز و قهوهای) در سراسر جهان خورده میشود، برخی در ژاپن و سایر کشورهای آسیایی پرورش یافتهاند؛ همچنین پتانسیل فراوانی برای کشاورزی بیشتر وجود دارد.تعداد کمی گیاه گلدار دریایی به عنوان غذا استفاده میشود اما یک نمونهسالیکورنیای اروپایی است که هم خام و هم پخته مصرف میشود. یکی از مشکلات اصلی پیش روی آبزیپروری تمایل به کشت تک بعدی و خطر مرتبط با بیماریهای ماهیان میباشد. در دهه ۱۹۹۰، بیماری سبب نابودی گوشماهی چینی و میگوی سفید پرورشی در چین شد، و نیاز جایگزینکردن آن با سایر گونهها به وجود آمد. کشت میگو، نیز در سراسر آسیای جنوب شرقی سبب نابودی جنگلهای کرنا شده است.
نظرات شما عزیزان:
برچسبها: